Εθνικό Απολυτήριο
Κατά τις μέχρι τώρα πληροφορίες, η βασική σκέψη είναι το Εθνικό Απολυτήριο να λαμβάνεται μέσα από μια εξεταστική διαδικασία σε κοινά θέματα πανελλαδικά για υποψήφιους με κοινές επιλογές μαθημάτων κατά τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Τα εξεταζόμενα μαθήματα που θα έχουν βαρύτητα για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια θα είναι περιορισμένα - εξάλλου, ο περιορισμός των μαθημάτων αποτελεί στόχο για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Προφίλ υποψήφιου
Ακόμη, εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο θα υπάρξει πρόνοια ώστε ο κάθε μαθητής να μπορεί να διαμορφώνει ‘’προφίλ’’ μέσα από τις επιλογές των μαθημάτων που θα κάνει, προφίλ το οποίο θα αποτυπώνεται στο Εθνικό Απολυτήριο, που θα μετράει -με τρόπο που δεν έχει καθοριστεί πλήρως- για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Κατά τις πληροφορίες, είτε ένας ελάχιστος βαθμός ανά ορισμένα μαθήματα του απολυτηρίου ή ένας ελάχιστος βαθμός στο σύνολό του τουλάχιστον για τις σχολές υψηλής ζήτησης θα αποτελεί προϋπόθεση για τους υποψήφιους. Μέσα στις σκέψεις βρίσκεται, πάντως, και το αν θα μπορεί το Εθνικό Απολυτήριο να συνδεθεί με επαγγελματικά δικαιώματα».
Τι ομολογείται εδώ από το κομματικό έντυπο των συριζαίων;
Πρώτον, ότι ελεύθερη πρόσβαση δεν θα υπάρξει. Γιατί, κατά τους συριζαίους, που είναι διαχρονικά «υπό βαθειά σκέψη» για το ζήτημα, θα υπάρξει συνωστισμός στις σχολές υψηλής ζήτησης.
Δεύτερον, θα υπάρχουν εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα σε κάποια μαθήματα, ενώ σε κάποια άλλα οι εξετάσεις θα διενεργούνται ενδοσχολικά. Θα υπάρχουν συντελεστές βαρύτητας σε μαθήματα επιλογής. Μελετάται το ενδεχόμενο να υπάρχει βάση εισαγωγής σε κάποια μαθήματα ή για το σύνολο των μαθημάτων για τις σχολές υψηλής ζήτησης.
Τρίτον, οι «ατομικές διαδρομές» του μαθητή μέσα στο Λύκειο (επίπεδα μαθημάτων, βασικό και υψηλό, επιλογές μαθημάτων) θα καθορίζουν το «προφίλ» του και θα είναι καθοριστικές για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, συλλαμβάνεται ψευδόμενος ο Τσίπρας, ο οποίος δημαγωγώντας ξετσίπωτα στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του δήλωσε: «Το 2017, μέχρι τον Σεπτέμβριο, θα προχωρήσουμε σε μια μεγάλη τομή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Για να ξεφύγουμε επιτέλους από ένα σχολείο-εξεταστικό κέντρο. Και να υλοποιήσουμε το πάγιο αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».
Τα επικοινωνιακά παιχνίδια των συριζαίων, που παίζουν με τον πόθο της νεολαίας για πανεπιστημιακή εκπαίδευση και επαγγελματική αποκατάσταση, κάποτε τελειώνουν. Οπως και να ‘χει, τους επόμενους μήνες θα ξέρουμε τις προθέσεις της συγκυβέρνησης για την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», που θα κινούνται σίγουρα το πλαίσιο που ορίζουν τα πορίσματα των επιτροπών Λιάκου και Γαβρόγλου, ανεξάρτητα από τις παραλλαγές που θα επιλεγούν τελικά.
Αυτές, άλλωστε, δεν έχουν τόση σημασία. Ο πυρήνας, όπως προκύπτει από όλες τις μέχρι σήμερα δηλώσεις του υπουργού Παιδείας (και του προγενέστερου Φίλη), παραμένει και είναι καθαρά αντιδραστικός και στην κατεύθυνση της έντασης των ταξικών φραγμών για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων: Είναι η δημιουργία ενός αριστοκρατικού Λυκείου για λίγους κι εκλεκτούς, η καθιέρωση πολλαπλών αξιολογικών κρίσεων (και πανελλαδικών εξετάσεων) για την απόκτηση του «έγκυρου» Εθνικού Απολυτήριου, οι διαφορετικές ταχύτητες για την απόκτησή του, η κατηγοριοποίηση των μαθητών, οι αυστηρές προϋποθέσεις για την είσοδο στις περιζήτητες σχολές, ο περιορισμός στις επιλογές, κ.λπ.
Για όλα αυτά έχουμε γράψει πολλές φορές και αναλυτικά σε προηγούμενα φύλλα της Κόντρας. Εδώ θα σταθούμε μόνο σε ένα σημείο: Στο επιχείρημα των συριζαίων ότι η ελεύθερη πρόσβαση θα δημιουργούσε συνωστισμό υποψήφιων στις περιζήτητες σχολές, γεγονός που θα μετακυλούσε το πρόβλημα στα ίδια τα ΑΕΙ και επομένως θα ακύρωνε τον «αξιοκρατικό χαρακτήρα της εισαγωγής».
Καταρχάς να σημειώσουμε ότι όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες λειτουργούν στο έδαφος του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας. Τα παιδιά της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων έρχονται στο σχολείο με ένα πολύ βεβαρημένο μπαγκράουντ (οικονομικό, μορφωτικό, πολιτιστικό), που παίζει καθοριστικό ρόλο στη μορφωτική τους πορεία. Το μικρό ποσοστό των εξαιρέσεων, που διαθέτει πολύ ισχυρά ψυχικά και διανοητικά αποθέματα και κατορθώνει να φθάσει στην ανώτατη βαθμίδα και μάλιστα στις πανεπιστημιακές σχολές, που θεωρούνται περιζήτητες και υψηλού κοινωνικού γοήτρου, απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Τα παιδιά αυτά, παιδιά ενός κατώτερου θεού, έχουν γενικά επίγνωση των δυνατοτήτων τους, ατομικών και οικογενειακών. Συνεπώς, το επιχείρημα ότι αυτά θα επιδιώξουν μαζικά την είσοδό τους στις σχολές υψηλής ζήτησης με τις μεγάλες απαιτήσεις και τις αυξημένες δυσκολίες σε περίπτωση που υπάρξει ελεύθερη πρόσβαση, είναι κάλπικο. Ακόμη και στην περίπτωση που θεωρήσουμε ότι αυτό θα συμβεί στην αρχή, είναι σίγουρο ότι στη συνέχεια το φαινόμενο θα ατονήσει, καθώς δεν έχουν εκλείψει τα βαρίδια του ταξικού διαχωρισμού, ενώ και οι δυσκολίες φοίτησης είναι πολύ μεγάλες.
Ενα άλλο επιχείρημα που ακούγεται είναι ότι η κοινωνία «μας» διαθέτει πληθώρα πτυχιούχων που το σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει. Για να απαντήσουμε σε αυτή την ένσταση ας θέσουμε τα ακόλουθα ερωτήματα:
♦ Γιατί να υπάρχουν αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και τα τμήματα να είναι πληθωρικά; Γιατί, π.χ. να γίνονται δεύτερες και τρίτες αναθέσεις μαθημάτων στους εκπαιδευτικούς και να μη διορίζονται οι αντίστοιχες ειδικότητες; Γιατί να συγχωνεύονται και να καταργούνται τμήματα; Γιατί το δημόσιο σχολείο να λειτουργεί με τη στήριξη χιλιάδων αναπληρωτών και ωρομίσθιων που κοστίζουν φθηνά και όχι με μόνιμους εκπαιδευτικούς; Δεν θα ήταν σε όφελος της εκπαιδευτικής διαδικασίας αν όλα αυτά δεν ίσχυαν;
♦ Γιατί όλα τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες να μην έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και αυτό να μην είναι πλήρως στελεχωμένο όπως αρμόζει, ώστε να καλύπτονται όλες οι πραγματικές τους ανάγκες;
♦ Γιατί η κοινωνική μέριμνα να είναι είδος υπό εξαφάνιση τη στιγμή που π.χ. χιλιάδες παιδιά είναι εκτός παιδικών σταθμών και οι γέροντες δεν έχουν τη βοήθεια που χρειάζονται;
♦ Γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει και να υπάρχουν χι-λιάδες άνεργοι νοσηλευτές; Γιατί οι άρρωστοι να ταλαιπωρούνται στις ουρές και οι γιατροί να έχουν το δικαίωμα να κάνουν απογευματινά ιατρεία μέσα στα δημόσια νοσοκομεία επί πληρωμή αντί να είναι πλήρως απασχολούμενοι στο δημόσιο, δωρεάν σύστημα υγείας; Γιατί οι πανεπιστημιακοί γιατροί να έχουν το δικαίωμα να διατηρούν ιατρείο εκτός του δημόσιου νοσοκομείου; Γιατί οι ακριτικές περιοχές, τα νησιά να ταλαιπωρούνται από έλλειψη ιατρικής φροντίδας και οι κάτοικοι να κινδυνεύουν; Γιατί, τέλος, να υπάρχουν άπειρα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και θεραπευτήρια με συνθήκες εργασιακής γαλέρας για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και όχι ένα σύστημα αποκλειστικής δημόσιας δωρεάν υγείας με αξιοπρεπείς όρους εργασίας των εργαζόμενων;
♦ Γιατί να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι μηχανικοί και άλλοι που φυτοζωούν, χιλιάδες τεχνικοί που ψάχνουν δουλειά και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Δεν έχει ανάγκη η χώρα από υποδομές όλων των ειδών, που θα καλυτερέψουν τη ζωή;
♦ Μήπως τελικά τα παιδιά των πλούσιων αστικών στρωμάτων δε σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, ακόμη κι αν αποτύχουν στις εδώ εισαγωγικές εξετάσεις;
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει άπειρα παραδείγματα, αλλά νομίζουμε ότι έχει ήδη καταδειχτεί το πρόβλημα. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι από ποια πλευρά τοποθετεί κανείς τον εαυτό του. Τα συμφέροντα ποιας τάξης θέλει να υπηρετήσει.
Οταν σκοπός είναι να υπηρετήσεις το κεφάλαιο και πολύ περισσότερο σήμερα να διαχειριστείς την κρίση προς όφελός του, όπως κάνουν οι συριζαίοι, τότε μηχανεύεσαι χίλιους δυο τρόπους να μειώσεις δραστικά τις κοινωνικές δαπάνες, σχεδόν να τις εξαφανίσεις, χίλιους δυο «κόφτες», χίλιους δυο τρόπους να υψώσεις ταξικούς φραγμούς, που θα πλήξουν την ιστορικά διαμορφωμένη τάση της ελληνικής εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της για πανεπιστημιακή μόρφωση και θα αποτρέψουν τη δημιουργία του «στρατού της κοινωνικής ανατροπής».
Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια ότι η ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια θα άρει όλους τους ταξικούς φραγμούς, που είναι συνυφασμένοι με τον καπιταλισμό και πλήττουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Θα ανακουφίσει, όμως τη νεολαία της εργαζόμενης κοινωνίας και θα αποδεσμεύσει το Λύκειο σε σημαντικό βαθμό από την αγωνία για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Χρήματα, λοιπόν, απαιτούνται και ισχυρή θέληση να υπερασπίσεις τα συμφέροντα του προλεταριάτου, κάτι που δε διαθέτουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Παρόλ’ αυτά η προβολή του αιτήματος της ελεύθερης πρόσβασης από το κίνημα έχει τεράστια σημασία γιατί, εκτός των άλλων, καταδεικνύει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, ενισχύει την πεποίθηση ότι μόνο η προοπτική μια άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η μόνη ρεαλιστική λύση και ότι αξίζει να παλέψουμε γι’ αυτό.
Γιούλα Γκεσούλη
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 14 ΓΕΝΑΡΗ
πηγή: eksegersi.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου