Στάχτη στα μάτια στα χρόνια του αιμοσταγούς ολοκληρωτικού καπιταλισμού θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε όλες τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες στις οποίες ανήκουν και τα άτομα με αναπηρία ( χάρτα κοινωνικών δικαιωμάτων της Ε.Ε., Πρότυποι Κανόνες του ΟΗΕ για τα άτομα με αναπηρία κ.λπ)
Μία ματιά σε παρελθόντα δημοσιεύματα για τα δικαιώματα των αναπήρων θα ανασύρει εκφράσεις πανομοιότυπες από τα χείλη των αστοκοτζαμπάσηδων πολιτικών όλων των κυβερνήσεων μη εξαιρουμένης της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως « Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ανάγκες» ή «η δημοκρατία μας πρέπει να σκύψει πάνω στα προβλήματα και στις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία».
Μέσα σε αυτό το υποκριτικό σκηνικό τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους αγωνίζονται να κατακτήσουν από την πολιτεία και το κοινωνικό περίγυρο το σεβασμό και την αξιοπρέπεια μιας ζωής φορτωμένης με πρόσθετες δυσκολίες. Εξαιρετικά δύσκολος ο αγώνας τους αφού, εκτός των απάνρθωπων πολιτικών που λαμβάνονται από τη σύσταση τούτου του εθελόδουλου ελληνικού αστικού κράτους έως και σήμερα, έχουν να αντιμετωπίσουν έναν ιδιότυπο ρατσισμό με τον οποίο είναι ποτισμένη έως το μεδούλι της η ελληνική κοινωνία.
Η Βουλή των ελλήνων στις 4.5.2012 –προσοχή δύο ημέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαϊου 2012- υιοθετούσε ομόφωνα τη Διεθνή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Το γεγονός αυτό μπορεί να θεωρηθεί, από όσους γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος της αναπηρίας, μόνο ως καλοστημένη φάρσα. Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε τον σκοπό της πολυσέλιδης αυτής σύμβασης, ενσωματωμένης στο εθνικό δίκαιο της χώρας με την ψήφιση του νόμου 4074/2010 που είναι «η προαγωγή, προστασία και διασφάλιση της πλήρους και ισότιμης απόλαυσης όλων των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών από όλα τα ΑμεΑ και η προώθηση του σεβασμού της εγγενούς αξιοπρέπειας»!!!
Ας δούμε όμως ποια είναι η προαγωγή, προστασία και διασφάλιση της πλήρους ισότιμης απόλαυσης των δικαιωμάτων των ατόμων με βαριές αναπηρίες που δεν έχουν την δυνατότητα αυτοεκπροσώπησης όπως είναι τα άτομα με νοητική αναπηρία, σύνδρομο down, αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση, όχι μόνο στα χρόνια της ζοφερής οικονομικής κρίσης που την πληρώνουν οι φτωχοί και αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι πλούσιοι, αλλά και στα χρόνια που η χώρα παραληρούσε στο ξέφρενο ρυθμό της Ολυμπιάδας 2004, χρόνια που ξεχείλισε το « παγκάρι» της αστικής ελίτ.
Μια φευγαλέα ιστορική αναδρομή στα προνοιακά επιδόματα δείχνει ότι μέχρι το 2003 τα ποσά που χορηγούνταν σε όλες τις κατηγορίες αναπηρίας ήταν ιδιαίτερα χαμηλά. Αυτή την χρονιά το αστικό πολιτικό σύστημα, κάτω από την πίεση του αναπηρικού κινήματος, υπογράφει απόφαση με την οποία τα ποσά των επιδομάτων αυξάνονται και καθορίζεται ετήσια ποσοστιαία αύξηση κατά 10% για την επόμενη τετραετία. Η ποσοσταία αυτή ετήσια αύξηση που έλαβε χώρα έως το έτος 2011 οδήγησε στη χορήγηση επιδομάτων της τάξης των 360€ για άτομα με αναπηρίες όπως ψυχικά πάσχοντες, διαβητικούς, νεφροπαθείς, αιμορροφιλικούς ενώ για τα άτομα με βαριές νοητικές αναπηρίες ή βαριές κινητικές αναπηρίες όπως παραπληγία το ποσό ανέρχεται περίπου στα 600- 700€.
Ουδείς δεν θα μπορούσε να αγνοήσει το γεγονός της αύξησης των πενιχρών προνοιακών επιδομάτων. Όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οιαδήποτε αύξηση δεν μπορεί να καλύψει την διαχρονική απουσία της σύστασης και λειτουργίας δημόσιων υποστηρικτικών δομών για την κάλυψη των ιδιαιτέρων και ποικιλόμορφων αναγκών που πηγάζουν για κάθε κατηγορία αναπηρίας.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τα άτομα με βαριές νοητικές αναπηρίες ή τα άτομα με βαριές κινητικές αναπηρίες. Μα είναι προφανές ότι ένα ξερό επίδομα της τάξης των 600 και κάτι ευρώ δεν φτάνει ούτε για¨ ζήτω¨ όπως θα λέγαμε στις κατ’ ιδίαν καφενειακές συζητήσεις.
Προφανές επίσης είναι ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, ντυμένο με ένα κατ’ επίφαση δημοκρατικό μανδύα, δεν έχει μπει στον κόπο να κοστολογήσει τις ανάγκες που πηγάζουν από την κάθε αναπηρία, ώστε ο άνθρωπος με αναπηρία να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς και βασισμένος στις δικές του δυνάμεις. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών με απλές αριθμητικές πράξεις έχει δείξει ότι ένας άνθρωπος με τετραπληγία για να ζήσει μόνος του έχει ανάγκη σε 24άωρη βάση από κάποιο βοηθό, ο οποίος θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένος στην παροχή εξειδικευμένων υποστηρικτικών υπηρεσιών.
Χρειάζονται δηλαδή τρεις βοηθοί το 24άωρο, εάν θέλουμε να μην καταστρατηγήσουμε τα εργασιακά δικαιώματα των ανθρώπων που θα παρέχουν υποστήριξη. Προσθέτοντας και τις φυσικοθεραπείες και άλλες τυχόν θεραπευτικές πράξεις (εργοθεραπείες , λογοθεραπείες κ.λπ.) αναγκαίες για την λειτουργικότητα ενός τετραπληγικού ή ενός ανθρώπου με βαριά νοητική αναπηρία, σημαίνει ότι το κόστος για την κάλυψη μόνο των αναγκών αναπηρίας ξεπερνούν τις 3.000. Ψιλά γράμματα για τα λαμόγια που λυμαίνονταν και συνεχίζουν να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα.
Στο αίτημα υπολογισμού του κόστους των αναγκών της κάθε αναπηρίας οι αστικές κυβερνήσεις έκλειναν επιδεικτικά τα ώτα τους. Δεν ξεχνιούνται βέβαια οι ¨εύρωστες εποχές¨ που τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού για την υγεία – πρόνοια αποτελούσαν ένα ιδιαίτερο χαμηλό ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ τις ίδιες εποχές οι εθελόδουλοι πολιτικοί μας αγοράζαν γερμένα υποβρύχια και οι μίζες άλλαζαν χέρια μεταξύ πολυεθνικών και οσφυοκαμπτών πολιτικών.
Για να δούμε όμως πως αυτό το ιλλουστρασιόν πολιτικό σύστημα που κομπάζει για τα περί δημοκρατίας αισθήματά του έχει προνοήσει για την οργάνωση και λειτουργία δημόσιων δομών υποστήριξης. Πολύ απλά και με σταράτα λόγια δεν έχει προνοήσει. Με πολύ εύσχημο τρόπο το πολιτειακό σύστημα ώθησε τους γονείς των ατόμων με βαριές αναπηρίες να στραφούν οι ίδιοι στην ίδρυση κέντρων ημερήσιας φροντίδας και διημέρευσης ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Τρέχανε και οι γονείς όλα αυτά τα χρόνια πίσω από κάθε επιτήδειο υπουργό ή υπηρεσιακό παράγοντα που αποτελεί τον εθνικό κρατικό κορμό για να πάρουν τις επιχορηγήσεις. Μπήκαν και οι σύλλογοι γονέων στο παιχνίδι των περιβόητων προγραμμάτων του Γ΄ Κ.Π.Σ και των ΕΣΠΑ, προκειμένου να καλύψουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες των δομών αυτών.
Τέτοιου είδους ενέργειες σημαίνουν όχι μόνο χαμηλής ποιότητας παροχές στους περιθαλπόμενους αλλά και ένα στυγνό καθεστώς εργασιακής εκμετάλλευσης για τους θεραπευτές και γενικώς τους εργαζόμενους σε αυτές τις δομές που πολλοί από αυτούς πληρώνονται είτε με μπλοκάκι είτε με voucher είτε μένουν απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Υπό αυτές τις συνθήκες οι βουλευτές των αστικών κομμάτων ψηφίζουν με περισσή ευκολία κάθε είδους χάρτες και συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίες στο σύνολό τους καθίστανται ανεφάρμοστες και ως εκ τούτου κενές περιεχομένου.
Τραγική όμως είναι η πορεία της λειτουργίας των Κέντρων ημερήσιας φροντίδας και διημέρευσης από το 2010 και μετά, χρονιά κατά την οποία οι γονείς έστελναν κραυγή απελπισίας αφού η κρατική χρηματοδότηση για την λειτουργία τους είχε μειωθεί κατά 50%.
Το πιο άθλιο όμως παιχνίδι όλων αυτών που κομπάζουν για το δικαίωμα της αξιοπρέπειας της ζωής των αναπήρων παίχτηκε με την ίδρυση του Εθνικού Οργανισμού Παροχών Υγείας, ο οποίος μαζί με το νέο σύστημα πιστοποίησης της αναπηρίας τα γνωστά ΚΕΠΑ, αποδείχτηκαν πολύτιμα εργαλεία για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών.
Ο ΕΟΠΥΥ άρχισε από την πρώτη στιγμή ίδρυσής του να κουτσουρεύει τα ποσά της χρηματοδότησης των Κέντρων ημερήσιας φροντίδας και διημέρευσης ατόμων με βαριές αναπηρίες, ενώ η καθυστέρηση της αποζημίωσης των νοσηλείων που είχαν προπληρώσει ήδη οι γονείς στα εν λόγω κέντρα έφερνε συχνά σε οικονομική απόγνωση τις οικογένειες των περιθαλπόμενων.
Σε κάθε αναθεώρηση του Κανονισμού Παροχών του νέου Οργανισμού, γνωστού και ως ΕΚΠΥ, τα ποσά αποζημίωσης των θεραπευτικών πράξεων ειδικής αγωγής , δηλαδή των φυσικοθεραπειών, λογοθεραπειών, εργοθεραπειών, ψυχοθεραπειών, μειώνονταν αισθητά όπως και ο προβλεπόμενος αριθμός των πράξεων αποζημίωσης.
Η πρόσφατη απόφαση του ΕΟΠΥΥ, με την έλευση του νέου χρόνου, να προχωρήσει σε συμβάσεις με τα υποστηρικτικά Κέντρα των ΑμεΑ έχει ήδη φέρει σε αναβρασμό και αναστάτωση τους εργαζόμενους στην ειδική αγωγή όπως και τις οικογένειες των ατόμων με βαριές αναπηρίες, δεδομένου ότι η αποζημίωση των θεραπευτικών πράξεων θα γίνεται βάσει ενός κρατικού τιμολογίου το οποίο έχει να ανακοστολογηθεί από την δεκαετία του 1990. Αυτό σημαίνει ότι τα μικρά κέντρα θα κλείσουν, ενώ οι εργαζόμενοι στα εναπομείναντα θα δουλεύουν στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί με τη συνήθη μέθοδο της απόδειξης παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι) .
Οι οικογένειες των ατόμων με αναπηρία, μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και με δεδομένο ότι η αποζημίωση των κέντρων από τον ΕΟΠΥΥ δεν θα καλύπτει το πραγματικό κόστος των θεραπευτικών πράξεων, θα κληθούν να βάλουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η πλειονότητα των οικογενειών των ατόμων με αναπηρία βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται με ραγδαίους ρυθμούς είναι βέβαιο ότι πολλοί περιθαλπόμενοι θα διακόψουν την θεραπεία τους με ότι συνεπάγεται αυτό για την λειτουργικότητά τους και την αυτονομία τους.
Εργαζόμενοι και οικογένειες των ατόμων με αναπηρία δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Έχουν όμως έναν κοινό εχθρό. Το αδυσώπητο αιμοσταγές καπιταλιστικό σύστημα που δεν υπολογίζει πλέον την ανθρώπινη ζωή. Οι εκπρόσωποι του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου –Ε.Ε. , ΔΝΤ και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις- δεν έχουν καμία ευαισθησία απέναντι στις ανάγκες των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Έννοιες όπως Ισοτιμία – Δικαιοσύνη- Αλληλεγγύη δεν έχουν περιεχόμενο σε ένα σύστημα που ο άνθρωπος αποτελεί μηχανή αυξανόμενου κέρδους. Υπό αυτή την παραδοχή τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν τίποτε άλλο από το να ενωθούν μαζί με τους εργαζόμενους για να διεκδικήσουν ένα μέλλον που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη που δολοφονούν ανθρώπινες ζωές.
Ο αγώνας είναι ανηφορικός και μακρύς και θα είναι ελπιδοφόρος μόνο όταν οι άνθρωποι με αναπηρία συνειδητοποιήσουν ότι είναι γνήσιο κομμάτι της εργατικής τάξης και μαζί με αυτήν θα αγωνιστούν για να μπει φραγμός στα εμπόδια που ορθώνονται στην ίδια τους τη ζωή.
Μπροστά στις νέες εγκληματικές πολιτικές της διοίκησης του ΕΟΠΥΥ και του Υπουργείου Υγείας η ¨Αριστερή Πρωτοβουλία στην Ειδική Αγωγή¨ και οι εργαζόμενοι στην ειδική αγωγή δίνουν αγωνιστικό ραντεβού και καλούν τους γονείς παιδιών και ενηλίκων με αναπηρία και τα άτομα με αναπηρία τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου έξω από το Υπουργείο Υγείας διεκδικώντας:
- την κατάργηση του ΕΟΠΥΥ ως μέσου εφαρμογής των στυγνών αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών,
- την ίδρυση και λειτουργία δημόσιων δομών υποστήριξης και φροντίδας ατόμων με αναπηρία χρηματοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό,
- την αύξηση του ποσού που κατευθύνεται στην παροχή των θεραπευτικών πράξεων που συνιστούν την ειδική αγωγή όπως και
- την καταβολή των δεδουλευμένων τους έως και σήμερα.
πηγή: kommon.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου