Μέσα από τα εντεινόμενα αδιέξοδα της ύστερης αστικής κοινωνίας υπάρχει όμως και κάτι το καινοφανές που αναδύεται σε σχέση με το πώς προσλαμβάνεται/γίνεται πρακτικά αντιληπτή τόσο η “φύση των προβλημάτων” όσο και η “λύση” τους. Ενώ ο παραδοσιακός αντιμουσουλμανισμός (οι “μη δυτικοί” είναι βιολογικά/πολιτισμικά κατώτεροι) και ο κλασσικός αντισημιτισμός (οι Εβραίοι “κινούν τα νήματα”) εξακολουθούν να υπάρχουν αδιάφορα ο ένας πλάι στον άλλο
α) ως στερεοτυπικές φετιχιστικές “απαντήσεις” στα προβλήματα της κρίσης και β) να εκφέρονται ως “τελικές λογικές” επεξήγησης των κρισιακών φαινομένων με προβαλλόμενα τα “αίτια του κακού” σε αυτούς τους διακριτούς Άλλους. Αυτό που προκύπτει ως “τελευταία” τάση και που φαίνεται πως θα επικρατήσει στις λεγόμενες “δυτικές” χώρες είναι ένα αμάλγαμα αντιμουσουλμανισμού και αντισημιτισμού που ενσωματώνει και ξεπερνά τις παρελθοντικές τους μορφές. Συγκροτείται από τα κάτω και από τα πάνω ένας ψευδο-κοσμοθεωρητικός κοινός λόγος και τρόπος αντίληψης των πραγμάτων όπου ο Μουσουλμάνος είναι η οριακή ενσάρκωση του ανορθολογικού και του καθαρού μίσους, ένας εν δυνάμει απρόβλεπτος τρομοκράτης ικανός-για-τα-πάντα και ο Εβραίος από την άλλη, ως απόλυτη προσωποποίηση μιας μυστηριακής παντοδυναμίας, που τραβάει τα νήματα από το παρασκήνιο της Ιστορίας για να χορέψουν στο ρυθμό του σαν μαριονέτες τα Κράτη, οι Κυβερνήσεις, η ίδια η “Μοίρα του Κόσμου” εν τέλει. Ο μανιακός, διψασμένος για αίμα Μουσουλμάνος και ο πανούργος, καταχθόνιος Εβραίος, μέσα από τη νοηματική αφήγηση που τους εικονοποιεί ως τέτοιους, αποκτούν άμεσα ενιαία και ψηλαφητή υπόσταση ως “Μεγάλες Απειλές” που τα κράτη και οι πολίτες τους αργά ή γρήγορα θα κληθούν να τις αντιμετωπίσουν.
Ο αντιμουσουλμανισμός των ύστερων αστικών κοινωνιών δεν αποτελεί παρόλα αυτά μια κάποια “νέα μορφή” αντισημιτισμού γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει και να θεμελιωθεί ως τέτοιος. Αυτός ο ύστερος αντιμουσουλμανισμός έχει στον πυρήνα του τον αντισημιτισμό και τον εγκολπώνει ως λογικό του συμπέρασμα μέσα από τις σύγχρονες συνθήκες του αποκλεισμού των πληθυσμών που είναι πλέον περιττοί και ως τέτοια παραπανίσια “υλικά αξιοποίησης” που δεν μπορούν-να-αξιοποιηθούν συνιστούν “μη ανθρώπους” καθώς ευρίσκονται “έξω” από τη συρρικνούμενη σφαίρα του Πολιτικού και Οικονομικού ανήκειν της καπιταλιστικής ζωής. Και έτσι όπως δεν μπορεί να υπάρξει συνεπής αντιμουσουλμανισμός ως ψευδο-ολικός τρόπος πρόσληψης της πραγματικότητας χωρίς τον αντισημιτισμό έτσι πλέον και ο συνεπής αντισημιτισμός δεν μπορεί να συσταθεί ως ψευτο-κοσμοθεώρηση δίχως τον αντιμουσουλμανισμό. Ο τρομοκράτης Μουσουλμάνος και ο παντοδύναμος Εβραίος, μέσα από τις καταστάσεις Έκτακτης Ανάγκης που μονιμοποιούνται και που γίνονται απλή-συνηθισμένη-καθημερινότητα στις “δυτικές” μητροπόλεις, συγχωνεύονται σε μια ενιαία υπόσταση και “Μέγα Απειλή” και κάθε έγκλημα εναντίον τους θα φαίνεται εκ των προτέρων “λογικό και αναγκαίο”, ζήτημα εξυγίανσης της ψευδο-κοινότητας των υποκειμένων της αξίας-σε-κρίση. Να μην έχουμε καμία αυταπάτη, τα πλήθη σήμερα το συζητούν, αύριο θα το βροντοφωνάξουν: Κρεμάστε τον Μουσουλμάνο και Κάψτε τον Εβραίο!
Αυτά ως ελάχιστες προκαταρκτικές σκέψεις έχοντας στο μυαλό μας πως πρέπει συνεχώς να εντοπίζουμε τις νέες μορφές της βαρβαρότητας μέσα στη ροή της προόδου του καπιταλιστικού συνεχούς, δεν έχουμε πουθενά μια στείρα επανάληψη των κοινωνικών βαναυσοτήτων και ο μόνος τρόπος που έχουμε για να προεικονίσουμε τα συμβάντα -με σκοπό να τα ανατρέψουμε στην πράξη- είναι, ξεδιαλύνοντας τις τάσεις του παρόντος, να καταλάβουμε το καπιταλιστικό μέλλον ως μια τερατογένεση του παρελθόντος του.
πηγή: theshadesmag.wordpress.com
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου