Ελληνικός Καπιταλισμός: το Αουσβιτς ως διασκέδαση

Φωτογραφία: Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει την Πολωνία

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, η 60η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού, απελευθερώνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης, Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς ,το ένα από τα τρία κύρια στρατόπεδα του Άουσβιτς, του μεγαλύτερου συγκροτήματος στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού, θα αντικρίσουν και θα φέρουν στο φως ,το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχτηκε ποτέ στην σύγχρονη νεωτερικότητα. Το “εργοστάσιου του Θανάτου”,
επιφορτισμένο να φέρει σε πέρας το πολιτικό σχέδιο των Ναζί, Endlösung (Τελική Λύση). Η Τελική Λύση προέβλεπε την συστηματική δολοφονία του Εβραϊκού πληθυσμού που κατοικούσε στην Ναζιστική Γερμανία και στις χώρες που κατακτήθηκαν από αυτή κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Μόνο στα στρατόπεδα του Άουσβιτς ,στάλθηκαν περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι εκ των οποίων το 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Αθίγγανοι, Ομοφυλόφιλοι, Κομμουνιστές και κοινωνικά “απροσάρμοστοι” συμπληρώνουν τις ατελείωτες λίστες Θανάτου, στο πλάι του Εβραϊκού πληθυσμού.

 
Η ορθολογιστική, επιστημονική, τεχνοκρατική διαχείριση, η γραφειοκρατική δομή και λειτουργία, η επιστράτευση της τεχνολογίας για την βιολογική εξόντωση των κρατουμένων που επιλέγονταν με βάση εθνολογικά, σεξουαλικά ή ιδεολογικά κριτήρια, η διαλογή μεταξύ “ικανών” και “ανίκανων” σωματικά για καταναγκαστική εργασία, η προσπάθεια αποδόμησης και απογύμνωσης (από τους θύτες στα θύματα) κάθε ανθρώπινου χαρακτηριστικού, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά που συνέθεσαν το τραγικότερο και πλέον απάνθρωπο κοινωνικοπολιτικό δημιούργημα του 20ου αιώνα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-στρατόπεδα Θανάτου, γέννημα θρέμμα του Κεφαλαίου και της Αστικής Κοινωνίας.

Σχεδόν 72 χρόνια μετά, ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη και τον Αναθεωρητισμό της Ιστορίας, συνεχίζεται. Σχεδόν 72 χρόνια μετά, κάποιοι φαεινοί εγκέφαλοι της εταιρίας Rubicon, εταιρία που δραστηριοποιείται στον χώρο της μαζικής διασκέδασης προσφέροντας Δωμάτια Απόδρασης, με έδρα το Γαλάτσι Αττικής, σκέφτηκαν και υλοποίησαν το δωμάτιο Auschwitz ! Σύμφωνα με τον συντάκτη της υπόθεσης του παιχνιδιού και τους ιθύνοντες αυτού του αποτρόπαιου επιχειρηματικού project: 

“60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ (γερμ. Auschwitz). στην παγωμένη Πολωνία, λένε ότι ακόμη αναδύεται μυρωδιά κομμένης ανθρώπινης σάρκας από τους τοίχους των κρεματορίων του ομώνυμου ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου, κατά βάση Εβραϊκής καταγωγής. Ενσαρκώνοντας κι εσείς το ρόλο αιχμαλώτων, οι οποίοι ψάχνουν σημάδια ζωής, καθένας από ένα δικό του αγαπημένο πρόσωπο, τολμήστε να περάσετε τα σκαλιά του ιστορικού κρεματορίου, ανακαλύψτε το μεγάλο μυστικό του κι αποδράστε πριν γίνετε κι εσείς στάχτη.”[1]

Στην καταθλιπτική Αθήνα του 2017, το Κεφάλαιο μετατρέπει σε εμπόρευμα-θέαμα ,την τραγικότερη στιγμή της σύγχρονης νεοτερικότητας. Οι αλλοτριωμένοι υπήκοοι της μητρόπολης καλούνται να διασκεδάσουν-καταναλώσουν, αναπαριστώντας κρατούμενους στρατοπέδου συγκέντρωσης.

“Το θέαμα είναι η στιγμή όπου το εμπόρευμα κατάφερε να φθάσει στην ολοκληρωτική κυριάρχηση της κοινωνικής ζωής. Όχι μόνο η σχέση με το εμπόρευμα είναι ορατή, αλλά δεν βλέπουμε πια παρά μόνο αυτήν: ο κόσμος που αντικρίζουμε είναι ο κόσμος του εμπορεύματος. Η σύγχρονη οικονομική παραγωγή επεκτείνει την δικτατορία της τόσο σε έκταση όσο και σε ένταση…Όλη η πουλημένη εργασία μίας κοινωνίας γίνεται συνολικά το ολικό εμπόρευμα του οποίου ο κύκλος πρέπει να συνεχισθεί. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται αυτό το ολικό εμπόρευμα να επιστρέφει αποσπασματικά στο διασπασμένο άτομο που είναι απόλυτα διαχωρισμένο από τις παραγωγικές δυνάμεις οι οποίες δρουν σαν ένα σύνολο/ Στο σημείο αυτό λοιπόν η εξειδικευμένη επιστήμη της κυριαρχίας οφείλει να εξειδικευθεί με τη σειρά της: κατακερματίζεται σε κοινωνιολογία, ψυχοτεχνική, κυβερνητική, σημειολογία κλπ, φροντίζοντας άγρυπνα την αυτορύθμιση όλων των επιπέδων της καπιταλιστικής διαδικασίας.”[2]

Η αποστροφή και η οργή που μας προκαλεί το εν λόγω επιχειρηματικό project, δεν έγκειται σε κάποιου είδους ηθικοθεολογική αντίληψη περί σεβασμού των νεκρών, ούτε πηγάζει από μια αστικοφιλελεύθερη δικαιωματίστικη ευαισθησία.

“Η αναγνώριση της ιστορικής μοναδικότητας του Άουσβιτς έχει νόημα μονάχα στο μέτρο που μας βοηθάει να θεμελιώσουμε μια γόνιμη διαλεκτική ανάμεσα στη μνήμη του παρελθόντος και την κριτική του παρόντος, ώστε να καταφέρουμε να διαυγάσουμε τα πολλαπλά νήματα που συνδέουν τον κόσμο μας με τον πολύ πρόσφατο εκείνο κόσμο μετά τον οποίον, για να το πούμε με τις λέξεις που κάποτε χρησιμοποίησε ο Georges Bataille, η εικόνα του ανθρώπου δεν μπορεί πλέον να αποσυνδεθεί από εκείνη ενός θαλάμου αερίων.”[3]

Όσοι θανατωθήκαν στο Άουσβιτς είναι μάρτυρες της πανανθρώπινης ελευθερίας και όχι αντικείμενο παιχνιδιών για αλλοτριωμένους υπηκόους στην μητρόπολη

[1] http://ift.tt/2hQQIUQ

[2] Γκυ ντε Μπορ, “Η Κοινωνία του Θεάματος”, Κεφάλαιο ΙΙ-θέση 42, μτφ. Τσαχαγέας Π.-Αλεξίου Ν., Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986, σ. 41.

[3] Georges Bataille, “Sartre” (1947), στον τόμο: του ίδιου, Œuvres complètes, τόμ. 11, Gallimard, Paris, 1988, σελ. 228./ http://ift.tt/2hzj0qW

πηγή: theshadesmag.wordpress.com

Πηγή

Μοιραστείτε το στο Google Plus

1ki1 news - ENA KI ENA news Αττική

Το 1ki1 News Group είναι πολυσυλλεκτικός διαδικτυακός τόπος που ανανεώνεται συνεχώς, όλο το 24ώρο, όλο τον χρόνο.