Είθισται αυτές τις ημέρες να ανταλλάσσουμε ευχές για τη νέα χρονιά, να είναι καλότυχη και να μας φέρει ευημερία και υγεία.
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα τα πράγματα στη μικρή μας χώρα που γεωγραφικά βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Μεσογείου, το 2016 μόνο υπό μια προϋπόθεση μπορεί να είναι «καλή χρονιά». Και ο καλός χρόνος στη προκειμένη περίπτωση είναι μόνο ο ανατρεπτικός χρόνος. Οι γενικότερες συνθήκες είναι ευνοϊκές για μια τέτοια ανατροπή.
Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο λαός σήμερα;
Το 2015 σημειώθηκε περεταίρω επιδείνωση της οικονομικής θέσης εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, μικρών επαγγελματιών και φτωχών αγροτών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, η οποία τόσες ελπίδες και προσδοκίες δημιούργησε στις εκλογές του Γενάρη του 2015, αφού μέχρι τα μέσα του Ιούλη, επιδόθηκε σε ένα άγονο, ατελέσφορο και τελικά αποπροσανατολιστικό «διάλογο με τους θεσμούς» με στόχο την επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού» -όπως έλεγαν- στη συνέχεια έγινε ο κύριος πολιτικός φορέας της της αντίδρασης στην επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Όταν το πολιτικό αυτό δίπολο ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, το λαός ήταν ήδη κατεστραμμένος. Και όχι μόνο δεν σεβάστηκε τις προεκλογικές δεσμεύσεις, τις οποίες πέταξε στο καλάθι των αρχήστων, αλλά, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις, συνέχισε να προσθέτει και νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα.
Όχι μόνο άφησε άθικτο το νομοθετικό πλαίσιο του 1ου και 2ου μνημονίου που είχαν θεσμοθετήσει διαδοχικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τα κόμματα δεκανίκια του συστήματος, αλλά προχώρησε στην ψήφιση και του 3ου μνημονίου αναλαμβάνοντας την υλοποίηση νέων επονείδιστων σκληρών μέτρων τα οποία θα επιφέρουν νέα πλήγματα, στο βιοτικό επίπεδο του λαού που έχει ήδη υποστεί αλλεπάλληλες απώλειες.
Η ειρωνεία της τύχης είναι, ότι το 3ο μνημόνιο ψηφίστηκε μία βδομάδα μετά το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε νέα μέτρα λιτότητα στο δημοψήφισμα της 5 Ιούλη και η ιταμή, βάναυση πρόκληση σε βάρος της λαϊκής βούλησης, θα κατατρέχει στο εξής τον ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα εκείνο που με κυνισμό και ωμότητα περιφρόνησε και ποδοπάτησε την λαϊκή θέληση και έσπευσε να δηλώσει πίστη υποταγής στον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ μετά τις 13 Ιούλη –και παρά το γεγονός ότι μεσολάβησαν οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη– αποδείχθηκε πολύ παραγωγική…Διατήρησε στο ακέραιο το προηγούμενο καθεστώς φορολογικής λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων (ΕΝΦΙΑ, εισφορά «αλληλεγγύης», φορολογική κλίμακα –λαιμητόμο για τα μικρά εισοδήματα– ενώ προώθησε την ψήφιση μέτρων, που, όπως χαιρέκακα ομολογούν οι εκπρόσωποι της αντίδρασης, πολύ δύσκολα θα περνούσαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Επιγραμματικά αναφέρουμε, ότι μέσα στο Δεκέμβρη ψηφίστηκε το δεύτερο πακέτο των «προαπαιτούμενων» μέτρων, που προέβλεπε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών –κατέληξαν τελικά στα χέρια «θεσμικών επενδυτών» ενώ ουσιαστικά χάθηκαν τα 50 δις. ευρώ που είχε συνεισφέρει το Δημόσιο στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις– διέπραξε το μέγιστο έγκλημα της παράδοσης των «κόκκινων» στεγαστικών, καταναλωτικών και επιχειρηματικών δανείων στα κοράκια των αγορών, τα heads funs, τα οποία είναι αποφασισμένα να ξεσπιτώσουν χιλιάδες οικογένειες με υποθηκευμένα ακίνητα. Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, παραδόθηκαν τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια στη γερμανική fraport, σειρά έχει η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, ενώ η γαλλική Suez εποφθαλμιά την ΕΥΔΑΘ. Τις ημέρες αυτές πουλήθηκε και ο Αστέρας, ενώ σειρά έχει το Ελληνικό.
Το… «θεάρεστο» έργο όμως βρίσκεται μπροστά μας, καθώς μέσα στο Γενάρη του 2016, θα πρέπει να ολοκληρωθεί το άλλο και μεγαλύτερο έγκλημα της ψήφισης του Ασφαλιστικού, το οποίο θα είναι έργο σε τρείς πράξεις, καθώς σύμφωνα με το 3ο μνημόνιο θα πρέπει να γίνουν μεγάλες περικοπές στη Κοινωνική Ασφάλιση, το 2016, το 2017 και το 2018. Αναμένεται επίσης η ψήφιση της φορολογίας των αγροτών και οι τελευταίοι περιμένουν την κυβέρνηση με τις μηχανές των τρακτέρ αναμμένες…
Η μεγάλη αντίφαση των τελευταίων χρόνων, είναι, ότι τα άγρια αυτά μέτρα λιτότητας σε βάρος του λαϊκού παράγοντα, τα προωθεί ένα πολιτικό σύστημα σε βαθιά κρίση, ένα πολιτικό σύστημα κυριολεκτικά διαλυμένο. Οπου και αν κοιτάξει κανείς βλέπει γύρω του πολιτικά ερείπια. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ κινείται στα επίπεδα του 5 -6% και βρίσκεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης. Η ΝΔ, το αγκυροβόλιο αυτό της αστικής τάξης και του δυτικού ιμπεριαλισμού, βρίσκεται επίσης σε βαθιά κρίση. Στις εκλογές του 2004 συγκέντρωσε 3,3 εκατ. ψήφους και στις τελευταίες εκλογές του Σεπτέμβρη, μόλις και μετά βίας κατάφερε να φτάσει το 1,5 εκατομμύριο. Αλλά αυτός δεν είναι ο πάτος. Τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν την τελευταία περίοδο με την εκλογή Προέδρου του κόμματος, δεν είναι παρά συμπτώματα της κρίσης που διέρχεται το παραδοσιακό κόμμα της ολιγαρχίας, η οποία θα συνεχιστεί και θα βαθαίνει, όσο αυτό εγκαταλείπεται από τα λαϊκά στρώματα που στο παρελθόν το είχαν στηρίξει. Τα άλλα μικρά κόμματα–δορυφόροι του συστήματος (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) μοιάζουν με διάττοντες αστέρες. Όσο πιο γρήγορα εμφανίζονται, τόσο πιο γρήγορα σβήνουν. Ενδεικτικό της πολιτικής κρίσης, είναι, ότι μεταξύ των εκλογών του Μάρτη του 2004 και του Σεπτέμβρη του 2015, η αποχή, το άκυρο και το λευκό, αυξήθηκαν κατά 2,2 εκατομμύρια. Στις τελευταίες εκλογές μετά βίας τα έγκυρα ψηφοδέλτια ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια.
Και όμως τα ακρωτηριασμένα, ημιπαράλυτα κόμματα της αστικής τάξης συνεχίζουν να κυβερνούν και να προκαλούν πόνο στο λαό. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει λαϊκή αντιπολίτευση. Γιατί τα κόμματα που εκφράζουν ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο, απέτυχαν να συσπειρώσουν το λαό, να οργανώσουν την λαϊκή πάλη, να προκαλέσουν αποφασιστικά ρήγματα στο αντίπαλο εχθρικό στρατόπεδο, να αφοπλίσουν τον εχθρό και να οδηγήσουν τα καταπιεζόμενα στρώματα σε μικρές και μεγαλύτερες νίκες. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη μεγάλη, την τελική νίκη.
Είναι προφανές ότι υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο πολιτικό κενό, καθώς εκατομμύρια πολίτες των λαϊκών στρωμάτων, εμφανίζονται να μην εκφράζονται από κανένα πολιτικό σχηματισμό.
Η πανικόβλητη αστική τάξη, επιχειρεί να καλύψει το κενό αυτό, με λύσεις, οι οποίες μπορούν να δώσουν παράταση ζωής στην κυριαρχία της τα επόμενα δύο, άντε τρία χρόνια. Μετά βλέπουμε...Ακούγεται έντονα ότι ετοιμάζονται νέοι πολιτικοί σχηματισμοί. Κόμμα -λένε– ετοιμάζεται να δημιουργήσει ο τέως «βασιλεύς» (γι’ αυτό –με «απομνημονεύματα»- ξαναγράφει την ιστορία όπως τον βολεύει), ενώ στην ίδια ρότα κινείται και ο Σαμαράς. Για δημιουργία κόμματος μιλάει και ο υπερατλαντικός Βαρουφάκης. Ο πολιτικός χρόνος μετά το 2010 έχει επιταχυνθεί, κινείται πολύ-πολύ γρήγορα. Η «πολιτική ακινησία» της μεταπολίτευσης έχει αντικατασταθεί από ένα ταχύτατα μεταβαλλόμενο αστικό πολιτικό περιβάλλον, το οποίο φθείρεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, εξ’ ου και η ανάγκη δημιουργίας όλο και νέων «άφθαρτων» κομμάτων, τα οποία, αφού λειτουργήσουν σαν τα αναγκαία υποστυλώματα, στη συνέχεια θα χρεοκοπήσουν.
Και τώρα θα πρέπει να απαντήσουμε στο διαχρονικό λενινιστικό ερώτημα: Τι κάνουμε;
Την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της μνημονιακής λεηλασίας διαμορφώθηκε ένα ριζοσπαστικό λαϊκό ρεύμα, έτοιμο να στηρίξει μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές που θα άλλαζαν τη ζωή του. Ένα ρεύμα που αναζητούσε πολιτική εκπροσώπηση. Λίγο πριν από τις εκλογές του Μάη του 2012 το ρεύμα αυτό στράφηκε προς το ΚΚΕ, αλλά βρήκε τις πόρτες κλειστές. «Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για λαϊκή εξουσία», απεφάνθη η τότε γ. γραμματέας του κόμματος. Η άρνηση του ΚΚΕ έστρεψε τα δυσαρεστημένα από τις μνημονιακές πολιτικές στρώματα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελούσε την πολιτική έκφραση της μικροαστικής διαμαρτυρίας στην οικονομική κρίση και τις πολιτικές λιτότητας. Στήριξαν το κόμμα αυτό σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αναδεικνύοντας το πρώτη δύναμη. Αλλά η ανοχή των λαϊκών στρωμάτων έληξε στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Τους τρεις τελευταίους μήνες του 2015 παρατηρείται το φαινόμενο της μαζικής εγκατάλειψης του κόμματος αυτού από την λαϊκή του βάση, η οποία αηδιασμένη και απογοητευμένη από την «μνημονιακή του μετάλλαξη» κινείται προς το άγνωστο. Εγκαταλείπει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν εμπιστεύεται κανένα από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Το μήνυμα της άρσης της εμπιστοσύνης από τις κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκώντας σε μια διαφορετική πορεία, το έχουν πάρει στο Μαξίμου, και αυτός είναι ο λόγος που ξαναθυμήθηκαν τις κόκκινες γραμμές τις οποίες δεν θα υπερβούν –λένε- στο ασφαλιστικό. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν τους πιστεύει πλέον κανείς. Εχουν γίνει πλήρως αναξιόπιστοι.
Το μεγάλο στοίχημα για το 2016, είναι η διαμόρφωση προϋποθέσεων ώστε να εκφραστεί σε προοδευτική κατεύθυνση το ριζοσπαστικό αυτό ρεύμα, το οποίο εκπροσωπεί την πολύ μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν. Πάνω σε πιο πολιτικό πρόγραμμα είναι δυνατή η λαϊκή αυτή συσπείρωση; Και το αίτημα της κατάργησης των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας είναι θεμιτό και η άμεση λήψη μέτρων για την επιβίωση του λαού έχει ασφαλώς θέση σε ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα. Το αίτημα των αιτημάτων όμως είναι αυτό της άμεσης αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ιεράρχηση αυτή δεν είναι εγκεφαλική. Την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της μνημονιακής λεηλασίας που ακολούθησε αναδύθηκε στην επικαιρότητα το πρόβλημα της πολύπλευρης εξάρτησης της Ελλάδας από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Εκφραση της εξάρτησης αυτής –στο οικονομικό της σκέλος– είναι η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην οικονομική αυτή σχέση–εξάρτηση οφείλεται η στρεβλή οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας τα τελευταία 35 χρόνια, η απότομη χειροτέρευση του εξωτερικού ισοζυγίου το 2007 και το 2008, το βάθος της οικονομικής κρίσης, αλλά και η «θεραπεία» που επιλέχθηκε στη συνέχεια με τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι δύο τελευταίοι παράγοντες έχουν την βασική ευθύνη για την τραγωδία που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Δεν είναι δυνατή η προώθηση και των μικρότερων και πιο ανώδυνων φιλολαϊκών αλλαγών, χωρίς την επίλυση του προβλήματος της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας. Και το συμπέρασμα αυτό το επιβεβαιώνει η αρνητική εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Της οικονομικής ανεξαρτησίας η οποία προϋποθέτει την αποδέσμευση της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της πολιτικοστρατιωτικής ανεξαρτησίας η οποία προϋποθέτει την αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Αν σήμερα επιλέγουμε να προβάλουμε το θέμα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό γίνεται επειδή το πρόβλημα αυτό αναδύθηκε στην επιφάνεια σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης επέμβασης του δυτικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα μέσα από τα προγράμματα λιτότητας.
Χωρίς οι ίδιοι να το θέλουν, συνέβαλαν ώστε το πρόβλημα αυτό να ωριμάσει, να είναι έτοιμο προς επίλυση. Και εδώ θα κριθούν όλα τα 2016!
πηγή: ergatikosagwnas.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου