Στο σπίτι μας ένα πράγμα δεν συγχωρείται με τίποτα: Να είσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από ΑΕΚ. Στα πολιτικά ότι δρόμο και να επιλέξεις θα τη βρεις την άκρη. Το πολύ-πολύ να χρειαστεί να πεις ψέματα κάνα-δύο φορές για την ψήφο. Στο παραβάν είσαι, δε σε βλέπει κανείς. Στη συνέχεια είτε παίρνεις το «μυστικό» στον τάφο σου, είτε είσαι τέντα κοινωνικός και το διαβάζει ο πατέρας σου κάποια στιγμή στο aekarena, όπως -καλή ώρα- συμβαίνει με τον δικό μου πατέρα και το συναίσθημα που θα νιώσει διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ;-)
Αφού βρίσκεται λύση με την πολιτική, τα υπόλοιπα κρύβονται ακόμα πιο εύκολα. Ένα μόνο δεν κρύβεται: Η ΑΕΚ. Άντε και ο βήχας ή ο έρωτας, όχι γιατί το πιστεύω, αλλά περισσότερο διότι το λένε. Στο θέμα της ΑΕΚ, λοιπόν, έπρεπε να υπάρχει μία οικογενειακή συνοχή χωρίς να καταλάβω ποτέ τον λόγο. Μάλλον γιατί έπρεπε. Και δεν… έπρεπε μία φορά και τέλος. Έπρεπε συνέχεια. Μια ζωή γεμάτη πρέπει, ταξίδια, φιλίες, τσακωμούς, εντάσεις, πάθη, κίτρινο και μαύρο. Όλα αυτά τα πρέπει ξεκίνησαν από την παρακάτω γεωγραφική έκταση. Από τη Φωκών και Καππαδοκίας γωνία μέχρι τα όρια του άλσους Νέας Φιλαδέλφειας. Το μεγαλύτερο ψυχιατρείο του πλανήτη που στα μπάζα του μέσα, είχε για 12 χρόνια θαμμένες χιλιάδες προσωπικές ιστορίες. Πατεράδων με γιων, παππούδων και εγγονιών και την ίδια την ΑΕΚ που πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανή στο μυαλό τους τα χρόνια των Λιοσίων, της Νέας Σμύρνης, της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ.
Την παλιά καλή ΑΕΚ. Όχι τόσο από άποψη ποιότητας, αλλά αύρας. Εντάξει, εννοείται πως κάθε ομάδα εξελίσσεται ανάλογα με τις συγκυρίες, ωστόσο όπως και να το κάνουμε, αν δεν έχεις δει έστω και μία φορά στη ζωή σου τον κυρ-Κώστα τον ήρωα του Μπερναμπέου, την παρκαρισμένη Harley του Σίμου έξω από το ΠΡΟ-ΠΟ-σήμα κατατεθέν, τον Κωστάκη τον Ήρωα με το παντελόνι της αεροπορίας και καμιά 500αριά εφημεριδάκια στη μασχάλη, τσόγλανους από κάθε γειτονιά της Αθήνας να φτάνουν στη Δεκελείας με κασκόλ, φλάιν και τσουλούφια, το πούλμαν της ΑΕΚ να στρίβει στην Καππαδοκίας και αν δεν έχεις αφιερώσει ορισμένες ώρες των Κυριακών σου για να περιμένεις να ανοίξουν οι δύο πλαϊνές θύρες της σκεπαστής, ΑΕΚ δεν καταλαβαίνεις. Μετά από κάθε ένα από τα αμέτρητα τσαφ της εφηβικής μου ζωής η φιλόλογος μάνα μου είχε αρκετούς τρόπους να με ταπώσει επικοινωνιακά εντός των τειχών του σπιτιού. Παρόλα αυτά τα χαρακτηριστικότερα -χαριτολογώντας- «μπινελίκια» είχαν την ΑΕΚ ως βασικό αντικείμενο και εμένα ως αποδέκτη. Τις ερωτήσεις «η ΑΕΚ θα σου δώσει να φας;» και «τι θα κάνεις εσύ αγόρι μου στη ζωή σου;» πρέπει να τις έχω ακούσει ισάριθμες φορές με τις λέξεις «καλημέρα», «καληνύχτα», «μαλάκα». Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι πως απαντήσεις δεν είχα. Το μόνο πράγμα που ήξερα σχετικά με το τι θα κάνω στη ζωή μου, είναι πως δεν θα ακολουθούσα τη χαρακτηριστική, αντίθετη ως προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού πορεία του ΑΕΚτζή στις εξέδρες του «Νίκος Γκούμας». Από τη σκεπαστή, δηλαδή, στη θύρα 3, μετά στη 19 και -ενδεχομένως- κάποια στιγμή (αν το πορτοφόλι φούσκωνε) στη 18. Τελικά η ζωή, ο Γρανίτσας, ο Φιλίππου και η σιγουριά ότι το 2003 θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ, τα έφεραν έτσι ώστε να μάθω αρκετά χρόνια μετά σε ένα άλλο αμιγώς ξενέρωτο γήπεδο ότι θα αθετούσα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να βλέπω την ΑΕΚ πάντα πίσω απ' το τέρμα. Ακολούθησε το παρακμιακό πεταλάκι του γηπέδου του Ακράτητου, τα χρόνια του Μπάγεβιτς που η ΑΕΚ βολόδερνε στη Νέα Σμύρνη και η εποχή του ΟΑΚΑ που είχε όλα τα κακά πάντα. Οι άλλοτε «ευτυχισμένες Κυριακές» έγιναν απρόσωπες και το ζεστό «κιτρινόμαυρο» φόντο πάγωσε στα άσπρα καρεκλάκια του χαώδους Σταδίου της Καλογρέζας το οποίο μια χώρα όπως η Ελλάδα και μια πόλη όπως η Αθήνα, αποδεδειγμένα δεν μπορούν να το υποστηρίξουν…
Σαν σήμερα, η ΑΕΚ έπαιξε για τελευταία φορά στο σπίτι της. Κόντρα στον Άρη. Συγκινησιακή φόρτιση, τέσσερα γκολ και ξύλο στις εξέδρες. Από όλα αυτά μου έμειναν ένα καρεκλάκι της σκεπαστής στο κομοδίνο και ένα κομμάτι από το δίχτυ στο συρτάρι. Τα προσέχω όπως κάτι θείες τα φλιτζάνια της γιαγιάς τους που είναι μεν φλιτζάνια αλλά τα έφεραν απ’ τη Σμύρνη, απ’ το χωριό τους, από δεν ξέρω και εγώ που, με αποτέλεσμα να τα θεωρούν ως ζωτικής σημασίας αντικείμενα. Ξενέρωσα τη ζωή μου που δεν πρόλαβα να πάρω δύο-τρία τουβλάκια από την εξωτερική πλευρά της θύρα 18. Άσχετο το τελευταίο, αλλά ήθελα κάπου, κάπως, κάποτε να το πω. Όλα δείχνουν ότι το ενδεχόμενο να ξαναπαίξει η ομάδα εκεί, συγκεντρώνει -πάλι- αρκετές πιθανότητες. Χωρίς αμφιβολία, τα νέα από το ΣτΕ ήταν τα πιο ευχάριστα της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμα και σε συγκριτικά με την επιστροφή της ΑΕΚ στη Σούπερ Λιγκ. Ένας φίλος μου λέει «ας γυρίσει η ομάδα στη Φιλαδέλφεια και ας πάρουμε πρωτάθλημα σε 20 χρόνια». Συμφωνώ.
Γιατί άμα το καλοσκεφτείς τι είναι η ΑΕΚ; Μια Κυριακή στην πιο «κίτρινη» γεωγραφική έκταση του πλανήτη που κουλάρει ακόμα και η ταχυπαλμία, αφού εκεί μέσα υπάρχουν κανόνες: Η καρδιά χτυπάει αυστηρά στο ρυθμό του τυμπάνου που βρίσκεται στο Π της θύρας 10. Μεγαλύτερη ευχή στην ΑΕΚ από το να μπει ξανά μια μέρα τρέχοντας στον Ναό δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει. Κι ας μην είναι ο «Σάμπα», ο Παυλάρας, ο Ηλίας, ο Κασάπης και οι άλλοι ήρωες της δικής μου εφηβείας οι κάτοχοι των ποδοσφαιρικών παπουτσιών που θα καρφώνουν με τις τάπες τους το χορτάρι της ζωής μας. Καλή επιστροφή λοιπόν. Και εμείς γεροί, δυνατοί κάπου εκεί γύρω..
Υ.Γ.: Μιας και το 'φερε η κουβέντα, κάπου σε ένα πρωτοσέλιδο με ερυθρόλευκη απόχρωση πήρε το μάτι μου γραμμένη τη λέξη Ναός. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να ντρέπεται μόνο αυτός που το έγραψε αλλά και τα πλήκτρα που πληκτρολόγησαν τη φράση, ο γραφίστας που έκανε τη σελιδοποίηση, η διορθώτρια που έκανε τη διόρθωση, η μηχανή εκτύπωσης που δέχτηκε να τυπώσει και η εταιρεία διανομής που δέχτηκε να προμηθεύσει τα περίπτερα την εφημερίδα η οποία φιλοξενούσε τη λέξη αυτή, σε αυτή την απόχρωση. Ιεροσυλία... Ναός ένα γήπεδο ονομάστηκε στη χώρα, όχι επειδή έτσι το είπαμε μια μέρα που πίναμε μπίρες, αλλά γιατί η Ιστορία του έδωσε το δικαίωμα. Για τον τρόπο που χτίστηκε, τον τρόπο που επεκτάθηκε, ακόμα και για τον τρόπο που γκρεμίστηκε. Την εποχή που το Καραϊσκάκη ήταν ακόμα μπλε...
Πηγή: aekarena.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου