Απόσπασμα από τη νουβέλα του Ανδρέα Κοντοδημόπουλου, "Η πεταλούδα που έκατσε στο καλάμι του μπαλκονιού κι αναθάρρησε για την ελπίδα", Αθήνα Χριστούγεννα 2014.
Ομορφιά είναι να χαίρεσαι, όταν "φεύγεις", γιατί ο ίδιος πάλεψες για το στοιχειώδες. Κι αυτό δεν είναι μεγαλεπίβολο, αλλά είναι απλό και ασήμαντο φαινομενικά, μια απόφαση, όπως του Ναπολέοντα Σουκαντζίδη το '44.
- Εσύ Ναπολέων, που είσαι στον κατάλογο για εκτέλεση στην Καισαριανή μεθαύριο την Πρωτομαγιά πρέπει να ΕΞΑΙΡΕΘΕΙΣ, λεβέντη μου, δεν πρέπει να πεθάνεις, του λέει το ο σκληροτράχηλος Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου Χαϊδαρίου.
-Να εξαιρεθώ εγώ και να πάρει άλλος τη θέση μου;
- Είναι αναγκαίο αυτό, παιδί μου, το ξέρεις. 200 είναι ο τελικός αριθμός, το διάβασες, το σύνολο δεν μπορεί να αλλάξει.
Ποτέ! Αυτό δεν θα γίνει, απαντάει αυθόρμητα με την απλοϊκότητα του Σωκράτη μπροστά στους δικαστές της Ηλιαίας.
- Α, τον βλάκα, αναφωνούν οι Σκύθες, τα χαμένα κορμιά των αρχαίων φυλάκων.
- Όχι διοικητή.
- Είναι η τελευταία σου κουβέντα; Κρίμα τα νιάτα σου.
- Όχι άλλος στη θέση μου, όχι ποτέ, είμαι έτοιμος να πεθάνω. Δεν δέχομαι τέτοιες καλοσύνες.
Κι εκτελέστηκε ο Ναπολέων μαζί με τα άλλα παλληκάρια. Την Πρωτομαγιά του '44 στην Καισαριανή.
Κι όταν ο ήλιος ξεφεύγει για ν΄ανέβει στον Υμηττό, το πρωί στην Καισαριανή, αντιφεγγίζει το κόκκινο χρώμα της γης. Υπάρχει σ' εκείνη την τιμημένη γη το αίμα των Ελλήνων, για να θυμίζει στους ενδοτικούς ότι:
Η εκτέλεση αυτή για τους ίδιους ήταν το στοιχειώδες. Ασήμαντο για τους Γερμανούς, γαμημένη καθημερινότητα του κατακτητή, που διάβαζε αρχαία κείμενα, μετέφραζε αλλά δεν μπορούσε να νιώσει. Το όνειρο φώτιζε την επιτύμβια στήλη της Καισαριανής: "Στη μνήμη της Έφης, του Τάκη, του Λευτεράκη, του παπά - Νικόλα, του Φώτη, του Δημητράκη, της Ελευθερίας, του Μηνά, της Μαγδαληνής, του Τάσου, του Νώλη, της Βενετίας, του Δημήτρη, του Γιώργου και τόσων άλλων αγαπημένων που η καρδιά μας δεν αποκάμνει να τους θυμάται και να αναζητεί τρυφερά στους κήπους του Ισπαχάν, σε πείσμα των καιρών".
Η ελευθερία, ιδέα σύμφυτη στον Έλληνα δεν ξεπουλιέται, σημερινοί κανονάρχες των μνημονίων, ακούστε το καλά.
Το ουσιώδες γίνεται ως ουσιαστική πράξη καταξίωσης του νοήματος της ζωής.
Χωρίς νόημα ου βιοτός ο ανθρώπινος βίος, καταντάει ανυπόφορος, το λαμβάνετε αυτό το μήνυμα;
Το ουσιώδες, λοιπόν: τι αξίζει να ζεις χωρίς νόημα;
Παπαφλέσσας, Σουκαντζίδης, Αθανάσιος Διάκος, Σαμουήλ, Μπελογιάννης, Ρήγας, Πέτρουλας, Βασιλικιώτη.
Όνειρα, οράματα και θυσίες!
Κι ο Ρόμπερτ Κέννεντυ έπιασε το ουσιώδες, δεν πρόλαβε να δημιουργήσει με αγάπη, το μίσος κυριάρχησε κι εκεί.
Μίσιος, φασισμός. Η τέχνη του να μισείς τον άλλον. Τελεία και παύλα!
Ο καϊμακάμης του Βελιγραδίου δολοφονεί τον τροβαδούρο της λευτεριάς στον Δούναβη -και λοιπόν;
- Ως πότε παλληκάρια;
- Εσύ Ναπολέων, που είσαι στον κατάλογο για εκτέλεση στην Καισαριανή μεθαύριο την Πρωτομαγιά πρέπει να ΕΞΑΙΡΕΘΕΙΣ, λεβέντη μου, δεν πρέπει να πεθάνεις, του λέει το ο σκληροτράχηλος Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου Χαϊδαρίου.
-Να εξαιρεθώ εγώ και να πάρει άλλος τη θέση μου;
- Είναι αναγκαίο αυτό, παιδί μου, το ξέρεις. 200 είναι ο τελικός αριθμός, το διάβασες, το σύνολο δεν μπορεί να αλλάξει.
Ποτέ! Αυτό δεν θα γίνει, απαντάει αυθόρμητα με την απλοϊκότητα του Σωκράτη μπροστά στους δικαστές της Ηλιαίας.
- Α, τον βλάκα, αναφωνούν οι Σκύθες, τα χαμένα κορμιά των αρχαίων φυλάκων.
- Όχι διοικητή.
- Είναι η τελευταία σου κουβέντα; Κρίμα τα νιάτα σου.
- Όχι άλλος στη θέση μου, όχι ποτέ, είμαι έτοιμος να πεθάνω. Δεν δέχομαι τέτοιες καλοσύνες.
Κι εκτελέστηκε ο Ναπολέων μαζί με τα άλλα παλληκάρια. Την Πρωτομαγιά του '44 στην Καισαριανή.
Κι όταν ο ήλιος ξεφεύγει για ν΄ανέβει στον Υμηττό, το πρωί στην Καισαριανή, αντιφεγγίζει το κόκκινο χρώμα της γης. Υπάρχει σ' εκείνη την τιμημένη γη το αίμα των Ελλήνων, για να θυμίζει στους ενδοτικούς ότι:
"ιδιοτέλεια είναι να καρπωθείς το αίμα των άλλων"
(τι απαντάς στον Σεφέρη κα Δαμανάκη;)
Η εκτέλεση αυτή για τους ίδιους ήταν το στοιχειώδες. Ασήμαντο για τους Γερμανούς, γαμημένη καθημερινότητα του κατακτητή, που διάβαζε αρχαία κείμενα, μετέφραζε αλλά δεν μπορούσε να νιώσει. Το όνειρο φώτιζε την επιτύμβια στήλη της Καισαριανής: "Στη μνήμη της Έφης, του Τάκη, του Λευτεράκη, του παπά - Νικόλα, του Φώτη, του Δημητράκη, της Ελευθερίας, του Μηνά, της Μαγδαληνής, του Τάσου, του Νώλη, της Βενετίας, του Δημήτρη, του Γιώργου και τόσων άλλων αγαπημένων που η καρδιά μας δεν αποκάμνει να τους θυμάται και να αναζητεί τρυφερά στους κήπους του Ισπαχάν, σε πείσμα των καιρών".
Η ελευθερία, ιδέα σύμφυτη στον Έλληνα δεν ξεπουλιέται, σημερινοί κανονάρχες των μνημονίων, ακούστε το καλά.
Το ουσιώδες γίνεται ως ουσιαστική πράξη καταξίωσης του νοήματος της ζωής.
Χωρίς νόημα ου βιοτός ο ανθρώπινος βίος, καταντάει ανυπόφορος, το λαμβάνετε αυτό το μήνυμα;
Το ουσιώδες, λοιπόν: τι αξίζει να ζεις χωρίς νόημα;
Παπαφλέσσας, Σουκαντζίδης, Αθανάσιος Διάκος, Σαμουήλ, Μπελογιάννης, Ρήγας, Πέτρουλας, Βασιλικιώτη.
Όνειρα, οράματα και θυσίες!
Κι ο Ρόμπερτ Κέννεντυ έπιασε το ουσιώδες, δεν πρόλαβε να δημιουργήσει με αγάπη, το μίσος κυριάρχησε κι εκεί.
Μίσιος, φασισμός. Η τέχνη του να μισείς τον άλλον. Τελεία και παύλα!
Ο καϊμακάμης του Βελιγραδίου δολοφονεί τον τροβαδούρο της λευτεριάς στον Δούναβη -και λοιπόν;
- Ως πότε παλληκάρια;
by noreply@blogger.com (ΧΑΪΔΑΡΙ ΣΗΜΕΡΑ)
via ΧΑΪΔΑΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου